اشعار

باز چـشمان دو عـالم شده گـریان حسین           سینۀ ارض و سما گـشته پریشان حسین

باز بر گوش فلک روضۀ او می خوانند           آتشی هست به دل از غم سوزان حسین

از محـرم، حـرمی دور و برِ ماه کشید            از دو چشم من و تو تا حرمش راه کشید

در کویر من و تو روضه گرفت و آنگاه            آب شیرین حیات از دل این چاه کشید

بی حـیـایی پیکـر دینِ مرا فـرسوده است           غفلت از صاحب زمان بر درد من افزوده است

از دل زهـرایـی آقـا خـجـالـت مـی کـشم           آن قدر از معصیت کردن دلم آلوده است

این بیرق و سیاهی ماتم مقدس است            آب و هوای تکیه برایم مقدس است

اشک برای تو بخدا ارث مادری ست            این قطره های جاری شبنم مقدس است

من کـیم یک بیـنوای ناشکـیب           بیـقـرار روضه‌های پُـر نشیب

مـی‌رود تا کـربـلای عـاشـقـی           کاروانی خسته آرام و غـریب

عاشقانت میفروشند عیش را، غم میخرند           دل به پاى روضه میریزند ماتم میخرند

باز هم شیـر حلال مـادران تاثـیـر کرد           بچـه‌ها دارند از بـازار پـرچـم میخـرند

مـاه عــزا آمــد دل عــالـم گـرفــتـه            زهــرا بُــنـَیَّ یـا بُــنـَیَّ دم گــرفـتـه

هرکس به هرنحوی عزادار شما هست            حتی خدا درعرش خود ماتم گرفته

چـشم اگر امـسال را هـم آبـروداری کند          گریه می‌خواهد مرا از هرچه خود عاری کند

هر کسی اینجا هنر کرده است با اشک آمده است          کاش پلک از این هنرها پرده برداری کند

مـاهِ محـرّم است و عـزادارتـان شـدیم            با اشک و آه، گـرمیِ بـازارتـان شدیم

ای تربـتـت شِـفـا و شفاعت! تـفـقـّدی!            حرف از طبیب شد، همه بیمارتان شدیم

با گـریه‌ام عزای تو تکـریم می‌کـنم            دارو ندار خود به تو تسلیـم می‌کنم

خالص ترین عصارۀ جان را شبیه اشک            بر روی دست دل به تو تقدیم می‌کنم

آمـد مـحـرّم نـبـض عـالـم ایـسـتـاده            از حـرکـتش حتّی زمین هم ایستاده

ما پیرو دستور«فابک للحسین» یم            بـر آفــتـاب دیــده شـبــنـم ایـسـتـاده

شکر خـدا که باز پـریشان شدم حسین            مـاه محـرّم آمـد و گـریان شدم حـسین
تا که هـلال مـاه عـزایـت حـلول کـرد            دل بیقرار و بی سر و سامان شدم حسین

دلم ز روز ازل گـشـته مبـتـلای حسیـن           سلام من به حسین و به کـربلای حسین

وجودِ عاشق و معشوق وقف یکدگر است           حـسیـن برای خـدا و خـدا برای حسـین

اشعـار سرخ دلـشکـنـش را بیاورید            دم‌نـوحه‌های سیـنه‌زنش را بـیاورید

دارد صدای قـافـله از دور می‌رسد            اسـفـنـد وقـت آمـدنـش را بـیـاوریـد

قــافــلـۀ نــور کـجــا مــی‌رود            مـروه پی سعـی صفـا می‌رود

ذبح عظیمی که خدا گفته است            با هـمه هـستی به منـا می‌رود

در سکـوت شکـستۀ صحرا            کــاروانـی ز دور شـد پـیـدا

کـاروان عــشــیــرۀ سـادات            کــاروان قــبــیــلــۀ طــاهــا

نی، نــاله کرد و بـاز ترنم، شروع شد            فصل هبــوط آدم و گنــدم، شـروع شد

دریای بی‌کـران شهادت، که مــوج زد            توفــان نــوح بود و تلاطــم شروع شد

بـاز هـنگـامـۀ مـاتم شده؛ ای شاه غـریب            دل دیوانه پر از غـم شده؛ ای شاه غریب

چند روزی است که راه نَـفَـسَـم می گیـرد            نکـند بـاز مـحـرم شده؛ ای شـاه غــریب

عــالــم به ماتــم تو حـسـیـنـیـۀ غــم است           یعنی که فصل سوک و عزا، فصل ماتم است

از عــرش تابه فــرش تمــام فــرشتگــان           فــریــاد می زنـنـد که مــاه مـحّــرم است

بـسم رب الـفـاطـمـه آغــاز کردم گریه را           از گلــوی بغـض هایم بــاز کردم گریه را

مثل یک مادر که فرزندش ز دستش میرود           اقـتــدا کــردم به او ابــراز کـردم گریه را